آن شب

حُرمتش واجب است در دو جهان
هرکه در فکر احترام علی ست

از یمن تا به شام، معلوم است
هرچه دعواست پای نام علی ست

پای نام علی ست دعواها...
دامن زخم را ز کف ندهیم

اختیار مناره را هرگز
به اذان‌های بی طرف ندهیم

در اذان‌های بی طرف، ارثی ست
که به اَشراف بی شرف برسد

کوری چشمِ تنگ این اَشراف،
روزی خلق از نجف برسد

جلوه‌ای کرد و صبح محشر شد
لیله القدر روز مادر شد

دل ما زلف و دست او شانه ست
مادر ما ز بس که حنانه ست

ابر شد و گاه و گاه باران شد
یک دو دم جلوه کرد و پنهان شد

گاه از جبر یار می‌گویم
گاه بی‌اختیار می‌گویم

عجز الواصفون عن صفتک
ما عرفناک حق معرفتک

جلواتش نهفته مانده هنوز
وصف زهرا نگفته مانده هنوز

از دو چشم علی صفاتش بین
پنج نوبت تجلیاتش بین

صبح صادق شراب نوری اوست
دل ما شیعه‌ی تنوری اوست

گره بغض را که وا می‌کرد
باز همسایه را دعا می‌کرد

غوت او بود سیری مردم
غصّه‌ی او اسیری مردم

من به او آفتاب می‌گویم
حیدر در حجاب می‌گویم

نفس او پرده‌دار دلبر بود
نفسش رونمای محشر بود

خشک مغزان از او چه می‌دانند؟
چشم خیسش غدیر حیدر بود

دو دم او قنوت طولانی
جانمازش جهاد اکبر بود

سفره‌ی وحی در زمین انداخت
پدرش را ز بس که مادر بود

حوریه آنقدر که من خواندم
از لباس خودش سبک‌تر بود

درک زهرا شهید می‌خواهد
مادر ما شهید پرور بود

لب دیوار و در پر از قسم است
او نخستین مدافع حرم است

رجز آن‌جا که اهل میدان است
صحبت از مادر شهیدان است

کم ما را زیاد کرده بتول
مادری بر عماد کرده بتول

کوثر آموزگار خوش عهدی‌ست
یکی ار نسل او ابومهدی‌ست

جبهه در جبهه نور پیشانی‌ست
مادر قاسم سلیمانی‌ست

جگرم بی‌قرار و درمانده‌ست
در رگم شور خون فرمانده‌ست

شعله آن شب که فکر غارت بود
شب جمعه شب زیارت بود

آن شب جمعه روضه احیا شد
تن فرمانده ارباً اربا شد

شیشه‌ی عطر شد، سرش گم شد
خون مرد آبروی مردم شد

تو بگو شعله پر کند جان را
خون ما تر کند خیابان را

این زمستان بهار قاسم ماست
تازه آغاز کار قاسم ماست

مالک ما دلیل راه علی‌ست
دست او پرچم سپاه علی‌ست

ریخت اردیبهشت در دی ما
زنده‌تر شد شهید زنده‌ی ما

ناف ما با جنون بریده خدا
خصم را احمق آفریده خدا

زلف این داغ، دست حاشا نیست
هر که کوتاه آید از ما نیست

بین خون خون خفته‌ایم و می‌گوییم
بارها گفته‌ایم و می‌گوییم

آن‌که دل را به آل احمد داد
به امان نامه رو نخواهد داد

خصم آشفته‌ایم و می‌گوییم
بارها گفته‌ایم و می‌گوییم

علم از دست ما نمی‌افتد
کربلا از صدا نمی‌افتد

دل به نور امید باید داد
پای پرچم شهید باید داد

شب حق بی‌سحر نخواهد ماند
ظلم بی‌ دردسر نخواهد ماند

پیر ما گفت کربلا اینجاست
مرگ بر کدخدا، خدا اینجاست

شب نماز مصاف باید کرد
با خدا ائتلاف باید کرد

آی بیگانه، اشک شبنم ماست
خون ما رنگ سرخ پرچم ماست

خار و ارزان مبین غم ایران
کفن ماست پرچم ایران

در دل خسته غم نخواهد ماند
این چنین نیز هم نخواهد ماند

گرچه غم قلب ما شکست، علی
رأی ما تیغ مالک است، علی

تکیه بر خنجر جریح ندهیم
دل به امثال اشعری ندهیم

مالکیم و سبک سری نکنیم
رأی خود خام اشعری نکنیم

رفته مالک که زنده‌تر گردد
وقت رجعت دوباره برگردد

این شهادت، غیورمان کرده‌ است
بی‌قرار ظهورمان کرده‌ است

شک ندارم فتد به زودی‌ها
شعله بر خرمن سعودی‌ها

ذوالفقار از قلاف بیرون است
تیغ زیر گلوی صهیون است

گفت قاسم ظهور نزدیک است
گفت صهیون به گور، نزدیک است

یوسف ما هنوز در چاه است
انتقامی شدید در راه است

در راه اذهان، قسم بر غم سلیمانی
کدخدا ماند و پشیمانی

از تب تیغ وام می‌گیریم
شک مکن انتقام می‌گیریم

امتحان قبضه‌ی ولایت ماست
تازه این اول حکایت ماست

با علی جان قلندری شده است
دل ما بیت رهبری شده است

چله‌ای هست آه ما عزلیست
دلخوشی‌مان وجود سید علی‌ست. احمد بابایی

دو هفته ای ست که ظرف نباتمان خالی ست .../ و چای می خورم و حسرت خراسان را

نگاه می کنم از آینه خیابان را

و ناگزیری باران و راهبندان را

چراغ قرمز و من محو گل فروشی که

حراج کرده غم و رنج های انسان را

کلافه هستم از آواز و ساز از چپ و راست

بلند کرده کسی لای لای شیطان را

چراغ سبز شد و اشک من به راه افتاد

چقدر آه کشیدم شهید چمران را

ولیعصر…ترافیک…دود…آزادی...

گرفته گرد و غبار اسم این دو میدان را

غروب می شود و بغض ها گلوگیرند

پیاده می روم این آخرین خیابان را…

عزیز مثل همیشه نشسته چشم به راه

نگاه می کند از پشت شیشه باران را

دو هفته ای ست که ظرف نباتمان خالی ست

و چای می خورم و حسرت خراسان را

سپرده ام قفس مرغ عشق را به عزیز

و گفتم آب دهد هر غروب گلدان را

عزیز با همه پیری عزیز با همه عشق

به رسم بدرقه آورده آب و قرآن را

سفر مرا به کجا می برد؟ چه می دانم

همین که چند صباحی غروب تهران را…

صدای خوردن باران به شیشه ی اتوبوس

نگاه می کنم از پنجره بیابان را

نگاه می کنم و آسمان پر از ابر است

چقدر عاشقم این آفتاب پنهان را…

چقدر تشنه ام و تازه کربلای یک است

چقدر سخت گذشتیم مرز مهران را

نسیم از طرف مشهدالرضاست…ولی

نگاه کن!

حرم سرور شهیدان را…

شاعر (حسن بیاتانی)

از این اسطوره های از تهی لبریز می ترسم

من از رگبار هذیان در تب پاییز می ترسم

از این اسطوره های از تهی لبریز می ترسم

به شب تندیس هایی دیدم از تاریخ شمع آجین

به صبح از خوابگرد روح وهم انگیز می ترسم

برایم آنقدر از گزمه های شهر شب گفتند

کزین همسایگان از سایه ی خود نیز می ترسم

حقیقت واژه ی تلخیست در قاموس ناپاکان

من از نقش حقیقتهای حلق آویز می ترسم

نمی ترسند از ما و من، این تاراجگر مردم

به تاراج آمدند ،این ناکسان ، برخیز، می ترسم